In de Italiaanse Emilia-Romagna, waar de tegelfabrieken bijna een tweede landschap vormen, schrijft Casalgrande Padana al meer dan zestig jaar aan een ander verhaal. Hier draait keramiek niet alleen om schoonheid en functionaliteit, maar ook om verantwoordelijkheid. Terwijl ovens gloeien en machines draaien, wordt elk detail herleid tot één vraag: hoe kan architectuur de wereld schoner, gezonder en duurzamer maken?

‍

Fabrieken die ademen met hun omgeving

Wie de productiesites bezoekt, merkt het meteen. Dit is geen fabriek die haar omgeving belast, maar er mee in dialoog gaat. Water en grondstoffen circuleren in gesloten circuits, de warmte van de ovens verwarmt opnieuw de gebouwen, en de lucht die de fabriek verlaat, is gezuiverd tot ver voorbij de wettelijke norm. Zelfs energie is hier een vorm van recyclage: met eigen installaties wekt Casalgrande de helft van zijn verbruik op, bijna zonder verlies.

Het is een aanpak die niet luidruchtig wordt gecommuniceerd, maar tastbaar is in elk detail van het proces. Duurzaamheid wordt hier geen marketingclaim, maar een manier van werken die vanzelfsprekend voelt.

‍

Keramiek die meer doet dan glanzen

De ware innovatie toont zich pas in de materialen zelf. Casalgrande ontwikkelde een generatie bioactieve tegels die luchtvervuilende stoffen afbreken, bacteriën weren en zichzelf reinigen met zon en regen. Wat voor de ene gevel onderhoud betekent, wordt hier een actieve bijdrage aan stedelijke luchtkwaliteit. Architectuur die letterlijk meeademt met de stad.

Voor projectontwikkelaars en architecten opent dat nieuwe perspectieven. Een gevel die zichzelf onderhoudt is meer dan esthetiek, het is ook een economische en maatschappelijke meerwaarde.

‍

Een esthetiek met betekenis

Casalgrande werkt samen met grootheden als Daniel Libeskind en Kengo Kuma, niet om iconische namen te etaleren, maar omdat hun visie aansluit bij diezelfde zoektocht: materialen die esthetiek koppelen aan betekenis. In hun installaties krijgt keramiek bijna een sculpturale kracht, zonder de link met duurzaamheid te verliezen.

Het toont hoe architectuur kan balanceren tussen schoonheid en verantwoordelijkheid, en hoe materialen die eeuwenlang statisch waren, plots een actieve rol opnemen.

‍

‍

De toekomst is al begonnen

In een tijd waarin duurzaamheid te vaak gereduceerd wordt tot een checkbox in aanbestedingen, bewijst Casalgrande dat het ook een esthetische en culturele waarde kan hebben. Hun tegels zijn geen stille getuigen van een project, maar medespelers in een groter verhaal.

Voor wie bouwt aan de stad van morgen, is dat misschien de belangrijkste les: dat materialen niet enkel vorm geven aan gebouwen, maar ook aan de samenleving die er rond groeit.